அன்றொரு நாள்
நகரப் பேருந்தில்
நான் கண்ட
நங்கையவள்-அமீலா
நானாக இட்டுக்கொண்டபெயர்
பழை நாவலொன்றில்
படித்ததாக நினைவு.......
திரை மறைத்து
ஒளி மட்டும் தெரியும்
இருவிழிகளை
அன்று
இரண்டாவது நாளாக
காண்கிறேன்...
இன்று
பௌர்ணமி முடிந்த
பின்னிரு நாட்களில்
லேசாகத்
திரை மூடிக்கொண்ட
முழு நிலவு...என
அவளின்முகம்
எனக்கு நினைவு....
ஒற்றைக்காலில்
ஓடையில்
கொக்குநிற்பதுபோல்
நிறகமுயன்றும்
சிறிதேனுமில்லை
இடைவெளி எனக்கு
பேருந்தில்...
அவள்
அமர்ந்திருந்தாள்
ஆகாசமாக...
பெண்களிருக்கை பகுதியில்..
ஒருபோதும் கண்டதில்லை
ஆண்கள் இருக்கை
என தனித்திருப்பதை...
சமத்துவம்
ஆண் பெண்
இட ஒதுக்கீட்டிலில்லை
இருக்கையிலாவது
இருக்கட்டுமே......!!
தாமரை இலையில்
பனி நீர்போல்
ஒட்டியும் ஒட்டாமல்
தாரையாக
கண்ணீர் வெளியேற
வெள்ளி நூல் போல்
விடாமல் பனித்திருந்தது..
வெளிறிய கண்களில்..!!!!
ஏதென்று
புரியவில்லை
கேட்கவும்
துணிவில்லை...
அவள் எனக்கு
மூத்தவள் போல்
காட்சியளித்தாள் ..!!!
சந்தர்ப்பங்கள்
கிடைக்கும்போதெல்லாம்
திரும்பிப் பார்க்கிறேன்
அவள் மனம்
சற்று இறுகித்தான்
போயிருந்தது...!!
சன்னலோர
இருக்கையில்
தென்றல்
அவள் முகம்
வருடிப்போனது ..
சில மணித்துதுளிகளுக்குப்பின்
பேருந்திலிருந்து
வெளியேறினேன்
அப்போது
அவள்
தன்---?உடன்
சமாதான உடன்படிக்கை
பேசத் தொடங்கியிருந்தாள்.....!!!
நேசமிகு......
வை .ர..
No comments:
Post a Comment