.........மரண உயில்......

       என் கல்லூரியில் எனது கடைசி நாட்களுக்காய் ......எனது சாசனம்.

நம்முடைய

இறுதிநாள்

நெருங்கிக்கொண்டிருக்கிறது..

மரணம்

நம்மை

வெகுவாக

விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறது....??

இன்னும்

இரண்டு மாதங்கள்

கும்மிருட்டில்

நகர்ந்து சென்று

தொலையப்போகும் சில மணித்துளிகள்....

நெலிந்து போய்

இன்றோ நாளையோ

என நாட்களை

எண்ணிக்கொண்டிருக்கும்

நொடிமுட்கள்.........

நேற்று பார்த்து ரசித்த

நீல வானத்தில்

காணாமற்போன

கருமேகங்கள்...

நட்சத்திரத்திரள்கள்..

விழுவதற்காயும்

மீண்டும் எழுவதற்காயும்

காய்ந்து கிடக்கும்

தாழ்வாரங்கள்.. மைதானங்கள்..

நினைவை விட்டு

நீங்காமல் வலிக்கும்

காய்ந்த பச்சைமரங்கள்

காலடிச்சருகுகள்...

ஓடி ஒளிவதற்கென்றே

பருத்த ஆலமரங்கள்..

இங்கும் இருக்கிறேன்

எனக்காட்டி

ஓங்கி உயர்ந்த

பனைமரங்கள்

பச்சைச் செடிகள்

பருவப்பெண்ணின்

இடைக்கொடிகள்.....

புதிதாக

செப்பனிடப்பட்ட

அரங்குகள்

பழசே ஆனாலும்

பார் என்று

அரை நூற்றாண்டை

நோக்கியிருக்கும்

கல்லூரியின்

மதில்கள்..

இவை யாவற்றிலும்

மிச்சமாய்

எடுத்துச்செல்ல

எதுவுமில்லை

எச்சமாய்

இட்டுச்செல்கிறோம்..!!

எங்கள்

நினைவுகளை

ஏகாந்தம் பூசிய

இம்மாலைப்பொழுதில்...!!

நேசமிகு

வை.ர..